Izraelska agresija na Gazu rasplamsala rat protiv slobode govora na Zapadu

Dvadesetog decembra, u 7:00 ujutro, probudilo me zvono na vratima. Ispred su stajala dvojica policajaca. Rečeno mi je da me hapse na pod sumnjom da sam počinio krivično djelo prema odjeljku 12 (1A) britanskog Zakona o sprečavanju terorizma iz 2000.

Relevantni odjeljak tog zakona navodi: „Osoba počini prekršaj ako (a) izrazi mišljenje ili uvjerenje koje podržava zabranjenu organizaciju i (b) pritom je nemarna u vezi s tim hoće li osoba kojoj je izraz upućen biti ohrabrena da podrži zabranjenu organizaciju“.

Policajci su mi objasnili da je moj navodni prekršaj povezan s jednim tvitom koji sam objavio o Hamasu 15. novembra.

S obzirom da sam bio još snen, jedini odgovor koji sam uspio dati je reći im da je moje hapšenje „orvelijansko“ i da očito sada živimo u distopiji. Teško sam prihvatao da sam u 21. stoljeću u Velikoj Britaniji uhapšen, ne zbog nečeg što sam uradio, nego zbog mišljenja koje sam izrazio.

Sporni tvit sam napisao u odgovoru na postupke jednog cioniste koji je mamio ljude na internetu da kažu da „podržavaju Hamas“, koja je odavno zabranjena kao teroristička organizacija u Velikoj Britaniji, te da budu uhapšeni.

Ova osoba, koja se predstavila samo kao James, mi je rekla: „Samo tvitaj: Podržavam Hamas! Sve što trebaš napisati su tri riječi i znat ćemo tvoj stav.“

Odbio sam se zakačiti za ovaj mamac i odgovorio sa „Podržavam Palestince to je dovoljno“ a potom sam napisao „i podržavam Hamas protiv izraelske vojske“.

Kada se sada osvrnem na ovaj događaj, smatram da je, posebno za društvenu mrežu kakva je X, ovo bilo pažljivo kalibriran i tačan izraz mog istinskog mišljenja.

Tog dana nisam rekao: „Podržavam Hamas politički“ iz jednostavnog razloga što takva izjava ne bi bila istinita.

Kao jevrejski ateista, socijalista i sekularista, prirodno ne podržavam Hamas niti bilo koju drugu islamističku ili vjersku grupu. To, međutim, ne znači, da ne poštujem i ne divim se otporu koji Hamas pruža izraelskoj genocidnoj vojsci.

Česte kritike Hamasu

U prošlosti sam često kritikovao Hamas. U februaru 2011. godine, na primjer, u članku pod nazivom „Loša vlada Hamasa“ objavljenom na mom blogu, kritikovao sam tu grupu zbog njenog prvobitnog odbijanja da podrži pobunu egipatskog naroda protiv Hosnija Mubaraka. Tokom godina, također sam pisao članke i blogove kritikujući grupu zbog njenog korištenja torture, podržavanja dvodržavnog rješenja, potiskivanja žena i napada na sekularne palestinske mlade koji traže svoju slobodu. Moj blog pod nazivom „Podržavamo palestinski narod Gaze, a ne Hamas“ objavljen je prije gotovo 15 godina, 2009. Također sam opširno pisao o tome kako je Hamas tvorevina izraelske države – važna činjenica koju Zapad danas bira zaboraviti.

Uprkos svemu ovome, objasnio sam to svom policijskom ispitivaču, zaista podržavam otpor Hamasa izraelskoj vojsci. To je zato što, kada je riječ o otporu izraelskom ubilačkom ratu protiv Palestinaca u Gazi, podržao bih i samog đavola – baš kao što bih u Drugom svjetskom ratu podržao otpor Poljske domovinske vojske nacistima, uprkos njihovom antisemitizmu.

Nažalost, moje iskustvo hapšenja samo zato što sam izrazio propalestinsko mišljenje na internetu ni na koji način nije jedinstveno. U proteklih nekoliko mjeseci, britanska policija je udvostručila svoje dugogodišnje napore na uguši slobodu govora o Palestini, izjednačavajući sve izraze podrške Palestincima sa podrškom Hamasu.

Mick Napier, osnivač škotskog ogranka Palestinske kampanje solidarnosti, uhapšen je nekoliko dana prije mene, zbog sličnog „prekršaja“.

To je, zato što je, od početka najnovijeg izraelskog rata u Gazi, i protesta javnosti protiv istog, prisutan neviđeni politički pritisak na policiju da motri na, i, kada je nužno, ušutka i sankcioniše propalestinske glasove.

Ovi obnovljeni napori da se kriminalizira propalestinski aktivizam i govor nisu ni na koji način suptilni.

Optužbe za antisemitizam kao opravdanje za kršenje prava

BBC, glas britanskog establišmenta, na primjer, nonšalantno je u vijestima u oktobru naveo da su raširene propalestinske demonstracije u državi zapravo „za Hamas“ (morali su povući ovu ocjenu nakon oštre reakcije javnosti), a ministrica unutrašnjih poslova Suella Braverman, definisala ih je kao „marševe mržnje“ kojima prisustvuju „bolesni“ antisemiti.

Premijer Rishi Sunak jasno je izrazio svoje osjećaje kada je, tokom posjete jevrejskoj školi u Londonu, objavio da je vlada dala policiji „sve alate, ovlasti i upute“ potrebne za nadziranje ovih propalestinskih protesta, dodajući da „antisemitizam neće opstati“.

Na kraju je Braverman otišla predaleko i optužila londonsku Metropolitan policiju da favorizira propalestinske proteste, prisilivši Sunaka da je smijeni.

Sve ovo je produžetak dugogodišnjih napora britanskog političkog i medijskog establišmenta da predstavi anticionizam i podršku Palestincima kao antisemitske, da zaštiti Izrael, te da i dalje provodi britansku imperijalnu vanjsku politiku.

S tim ciljem, pogrešno nazvana „Kampanja protiv antisemitizma“ čak je sugerisala da su ponovljene propalestinske demonstracije u Londonu natjerale britanske Jevreje da „napuste svoje domove“ i „sklone svoje Davidove zvijezde i sakriju svoje kipe“. Tako je, iako je jevrejski blok na posljednjim demonstracijama u Londonu konstantno brojao više od 1.000 ljudi.

Lično sam prisustvovao mnogim takvim demonstracijama u proteklih nekoliko mjeseci i svjedočio sam toploj dobrodošlici koja je pružena Jevrejima na ovim mjestima. Na jednom protestu je čak bila jedna grupa muslimanki koje su uzvikivale: „Judaizam da, cionizam ne“.

Danas, britanska vlada, uz punu podršku laburističke opozicije pod vodstvom Keira Starmera i većine mainstream britanskih medija, pokušava koristiti optužbe za antisemitizam kako bi opravdala svoje neprekidne napade na najosnovnija demokratska prava Britanaca. Svi Jevreji podržavaju Izrael, tvrde oni, pa je stoga svaka kritika „jevrejske države“, uključujući kritiku njenog genocidnog rata u Gazi, inherentno antisemitska. Naravno, nisu propalestinski demonstranti, nego je ovaj argument koji implicira da svi Jevreji podržavaju izraelske politike izgladnjivanja palestinskih civila, bombardovanja bolnica i ubijanja djece, samo zato što su Jevreji, zapravo antisemitski.

U međuvremenu, mnoge Jevreje koji glasno kritikuju Izrael i njegov rat u Gazi ili ignorišu ili brišu mediji i političke klase ili su, kao u mom slučaju, podvrgnuti lažnim procesuiranjima i progonima. Isto se dešava u Njemačkoj gdje su anticionistički Jevreji podvrgnuti državnoj represiji zato što ne podržavaju narativ da je Izrael utjelovljenje toga šta znači biti Jevrej.

Licemjerstvo britanske države

Moje hapšenje na osnovu tvita u kojem izražavam podršku palestinskom otporu bilo je moguće prvenstveno zato što Hamas ima status zabranjene terorističke organizacije.

Britanska država je označila vojno krilo Hamasa kao terorističku organizaciju 2001, a 20 godina kasnije je proširila ovu zabranu tako da uključuje i političko krilo ove grupe.

U svom političkom dokumentu o ovoj temi, britanska vlada opravdala je ovu odluku navodima da je Hamas „koristio neselektivne raketne i minobacačke napade, te napade na izraelske mete“. „Tokom sukoba u maju 2021, više od 4.000 raketa je neselektivno ispaljeno na Izrael“, dodali su, „pritom su ubijeni civili, uključujući dvoje izraelske djece“.

Ovi razlozi su, naravno, apsurdni i služe samo da ogole licemjerstvo britanske države. Ako je ispaljivanje nenavođenih raketa prema okupatorskoj vojsci koja posjeduje vrhunske odbrambene sisteme, i ubistvo nekolicine civila u tom procesu, dovoljno da Hamas bude etiketiran kao „teroristička“ organizacija, onda je Izrael, koji je bacio tone eksploziva na opkoljenu populaciju i ubio blizu 24.000 ljudi, uključujući i više od 10.000 djece, za tri mjeseca, bez sumnje isto tako teroristička organizacija i treba biti zabranjen. Ali, onima koji podržavaju Izrael i njegove napade na Palestince bezuvjetno, ne zvone policajci na vrata.

Britanska država pokušava kriminalizirati svaku podršku i solidarnost s Palestincima, te napada naše pravo na slobodu govora zagarantovano Zakonom o ljudskim pravima iz 1998. i Članom 10 Evropske konvencije o ljudskim pravima, samo da bi osigurala da Izrael može nastaviti sa svojim očitim kršenjem međunarodnog prava.

Izraelska vojska je u protekla tri mjeseca bombardovala izbjegličke kampove, bolnice i škole. Ubila je više od 100 novinara, mnoge u ciljanim napadima u kojima su ubijeni i članovi njihovih širih porodica, i pucala je na vjernike koji su se skrivali u crkvi. Njena potpuna opsada Gaze, udružena sa nemilosrdnim bombardovanjem civilne infrastrukture, dovela je do kolapsa zdravstvenog sistema i pojave gladi.

Dvadesetog marta ću saznati hoće li me policija optužiti za neko krivično djelo. Šta god da se dogodi, neće me odvratiti od tog da govorim protiv izraelskih zločina i u znak podrške palestinskoj borbi za oslobođenje i dostojanstvo. Dok se Palestinci u Gazi suočavaju sa genocidnim ratom, njihove pristalice u Velikoj Britaniji i drugdje na Zapadu suočavaju se s napadom na njihovo pravo na slobodu govora. Ali, mi nećemo odustati od naše borbe – za slobodnu Palestinu i istinski demokratsku Veliku Britaniju.

Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.