Zašto Amerika vodi trgovinske ratove sa saveznicima?

Piše: Kaush Arha (viši saradnik Atlantskog vijeća)

Američke subvencije namijenjene jačanju domaće proizvodnje električnih vozila pogoršale su odnose između Washingtona i njegovih tradicionalnih evropskih, južnokorejskih i japanskih saveznika. Ove subvencije pogodile su bolno mjesto američkih partnera za vrijeme velike ekonomske ranjivosti, dijelom izazvane nestabilnošću energetskog tržišta koja se pojavila nakon ruske invazije na Ukrajinu. Štaviše, Bidenova administracija poduzela je ovaj korak dok agresivno poziva na solidarnost od evropskih i indopacifičkih saveznika da se suprotstave Rusiji i Kini. To je neobičan preokret za Bidenovu administraciju, koja je kritikovala prethodnu administraciju zbog upuštanja u trgovinske ratove i sada obećava da „se Amerika vratila“ i da se uključuje u „neumornu diplomatiju“.

U svojoj suštini, ova nerazborita i kratkovida odluka Bidenove administracije signalizira manjak integriteta u tretiranju kineske prijetnje s ozbiljnošću. Izgleda da je neumorna diplomatija ove administracije podbacila i u stilu i u sadržaju u jačanju saveza i okupljanju prijatelja da se suprotstave Kini, koju je nedavna Strategija nacionalne sigurnosti označila kao najveću prijetnju na svijetu.

Bivši potpredsjednik Al Gore predlaže da bi saveznici trebali ponuditi vlastite zelene subvencije. To je nevjerovatna izjava s obzirom na ekonomsku i trgovinsku historiju tokom posljednjih pedeset godina. Stvarni, a ne retorički ili oni kojima se teži, dobici od klimatskih politika bit će postignuti unutar realnosti geopolitika i geoekonomija – a ne izvan njih. Kineski klimatski car je to podvukao svom američkom kolegi kada je ovaj pokušao odvojiti američko-kineske klimatske pregovore od njihovog sistemskog rivalstva. U zelenim industrijama ili na neki drugi način, politike proizvedeno u Americi, proizvedeno u Evropi, proizvedeno u Indiji i proizvedeno u Japanu snažnije su kolektivno i slabije individualno u suprotstavljanju politici proizvedeno u Kini.

Američke ekonomske politike uvijek trebaju pokretati nacionalni interesi. To uključuje jačanje ekonomskih veza sa saveznicima i nacijama istomišljenicima kako bi kolektivno bili manje ovisni o Komunističkoj partiji Kine. To zahtijeva stalno i savjesno balansiranje koristi za američku ekonomiju sa štetom za bliske saveznike u potrazi za optimiziranjem kolektivnog utjecaja. Čini se da su subvencije u sklopu Zakona o smanjenju inflacije izbjegle takvu reviziju. Ako je potrebno ojačati saveze kako bi se pobijedila Kina, onda takve revizije trebaju biti uobičajena praksa.

Kina je najveći pobjednik u trgovinskom sporu SAD-a i njegovih saveznika

Naši evropski i indopacifički saveznici daleko su od stidljivih u ekonomskim taktikama, a poprilično ih u tome uspijeva na štetu SAD-a. Trenutni američki postupci podstiču takvo sebično ekonomsko ponašanje među saveznicima na štetu cjeline.  SAD bi, umjesto tog, trebao biti na čelu u jačanju ekonomskih saveza za suprotstavljanje Kini. Uistinu, ruska invazija na Ukrajinu i kineska prijetnja istom prema Tajvanu pozivaju na stalnu ekonomsku diplomatiju između SAD-a i saveznika kroz tri pojačana napora.

Prvo, potrebno je uključiti se u stalni ekonomski dijalog i koordinaciju sa evropskim i indopacifičkim saveznicima kroz G7, Indopacifički četverostrani dijalog (Quad) i Vijeće za trgovinu i tehnologiju SAD-a i Evropske unije (TTC). Ovi forumi bi trebali voditi iskrene i otvorene diskusije o domaćim postupcima država članica koji mogu imati neproporcionalno negativni utjecaj na druge članice grupe. Quad i TTC su relativno nove institucije i dobro će im doći sazrijevanje kao primarnih foruma ekonomske i tehnološke koordinacije za jačanje američkog ekonomskog partnerstva sa evropskim i indopacifičkim nacijama. S obzirom na istaknutost TTC-a i Quada, G7 bi trebao biti dopunjen za dodatnu vrijednost. Konkretno, G7 bi trebao biti proširen na G10 okupljanjem evropskih i indopacifičkih patnera SAD-a, uključujući Indiju, Australiju i EU kao članice.

Zatim, potrebno je dati prioritet stvarnom napretku u pogledu klimatskog djelovanja sa eksplicitnim priznanjem sistemskog rivalstva između slobodnog svijeta i veze Kina-Rusija, koje također uključuje Iran i Venecuelu. Evropa brzo mijenja svoju ovisnost o fosilnim gorivima iz Rusije ovisnošću o kineskoj robi kako bi osigurala svoju zelenu energetsku budućnost. Umjesto da se vjerodostojno bave klimatskim promjenama, SAD i Evropa često drže hvalospjeve sebi u čast o klimi najavljujući transfere sredstava političarima u zemljama u razvoju dok subvencioniraju vlastite zelene industrije. Amerika bi sa evropskim i indopacifičkim partnerima trebala kolektivno pomoći zemljama u razvoju da ispune svoje trenutne ekonomske i energetske sigurnosne potrebe dok istovremeno planiraju zeleniju budućnost.

Konačno, SAD bi hitno trebao oživjeti trgovinske pregovore sa evropskim i indopacifičkim partnerima. Nijedno od njih troje pojedinačno ne može se suprotstaviti kineskoj nadmoći kao trgovačkoj naciji; Peking je glavni trgovinski partner više od 120 nacija. Kina je najveći pobjednik u trgovinskom sporu SAD-a i njegovih saveznika. Nesposobnost SAD-a i njegovih saveznika da preurede globalnu trgovinsku arhitekturu otvara prostor za njihovog sistemskog rivala, vodeću trgovačku naciju svijetu, Kinu. Fokusiranje samo na lance opskrbe pojedinačnih sektora ekonomski i intelektualno je neefikasna zamjena. SAD i njegovi saveznici ne mogu pobijediti Kinu u industrijskoj politici. Preusklađivanje globalne trgovinske arhitekture ključno je za Ameriku da bi pobijedila Kinu u sistemskom ekonomskom takmičenju.

Ne pristaje da Amerika, nacija koja je najodgovornija za moderni ekonomski preporod Evrope, Japana i Južne Koreje, i čija vojska danas garantuje njihovu sigurnost, a potom potkopava automobilsku industriju svojih saveznika dok im pridikuje o tome kako se trebaju odviknuti od kineskog tržišta. SAD ima izbor: povesti ekonomije slobodnog svijeta da se udruže protiv kineskog državnog kapitalizma ili signalizirati saveznicima da slijede vlastite industrijske politike.