Nikola Karović je van svake sumnje jedno od najznačajnijih imena crnogorske i jugoslovenske muzičke istorije druge polovine 20. vijeka.
Karović je rođen 1936. godine u Nikšiću. Još kao dijete imao je priliku da se upozna sa raznim muzičkim uticajima jer je njegov stariji brat Dragan volio meksičku i grčku muziku. Ipak, da biste nekada uspjeli u nečemu potrebno je da pored talenta i rada imate i naklonost zvijezda.
A zvijezde su očigledno bile naklonjene Nikoli Karoviću. Naime, Karović je služio vojsku u mornarici na čuvenom brodu “Galeb”. Slobodno vrijeme je provodio slušajući muziku i pjevajući. Ubrzo su i starješine na brodu primijetile taj njegov talenat, pa je često, pored posla kormilara, bio zadužen da muzikom podigne raspoloženje posadi broda.
Desilo se tako da je Karović imao “muzički nastup” na brodu tokom jedne od posjeta Josipa Broza Tita. Još tada je muzički nastup mladog mornara ostao u sjećanju maršalu Jugoslavije.
Kroz nekoliko godina desilo se da je Tito bio u posjeti glavnom gradu socijalističke Crne Gore, Titogradu i da je dio svečanog programa priređenog njemu u čast. Tito se, naravno, sjetio o kome se radi i lično urgirao kod tadašnjeg rukovodstva Crne Gore da pošalju Karovića u Beograd.
Nikola Karović je uspješno prošao na audiciji u Beogradu. Ostala je postalo dio muzičke istorije.
Milionski tiraži
Tokom svoje nekoliko decenija duge muzičke karijere Nikola Karović će interpretirati crnogorske narodne, grčke, meksikanske, ruske i napolitanske pjesme.
Njegove ploče su prodavane u milionskom tiražu, pa je dobio i priznanje “Zlatna ploča” za singl “Mala Grkinja” koji je snimio 1962. godine.
Osim karijere u zemlji, zahvaljujući širokom repertoaru pjesama koje je izvodio na raznim jezicima, imao je priliku i za internacionalnu karijeru. U Lenjingradu je snimio ploču ruskih pjesama koja je u tadašnjem Sovjetskom savezu prodata u čak 1,6 milion primjeraka.
Nikola Karović je bio i ostao do kraja Titovog života jedan od njegovih omiljenih pjevača. Po kazivanju samog Karovića, nastupio je pred Titom ukupno 103 puta.
Ono što je takođe zanimljivo, kada je u pitanju muzička biografija Nikole Karovića, jeste i to da je tokom svoje karijere nastupio pred 61 stranim državnikom (predsjednikom, premijerom i monarhom).
Važan detalj iz biografije Nikole Karovića jeste i to da je održao više od 2.000 humanitarnih koncerata u karijeri. Najviše humanitarnih koncerata u zemlji i inostranstvu je održao u tri navrata i neposredno poslije katastrofa koje su pogodile Jugoslaviju, a to su bili zemljotresi u Skoplju 1963. godine, u Banjoj Luci 1969. godine i zemljotresa koji je pogodio Crnu Goru 1979. godine.
Pola vijeka muzičke karijere
Ipak, ono što je važnije od statistike jeste to što je muzička karijera Nikole Karovića koja je aktivno trajala skoro pola vijeka ostavila u muzičko nasljeđe Crnoj Gori i Jugoslaviji. Karović je bio rijedak primjer “dvosmjernog” muzičkog uticaja. Interpretirajući crnogorske narodne pjesme na osoben način, prenosio je bogato muzičko nasljeđe crnogorskog krša Jugoslaviji i svijetu. Sa druge strane, pjevajući na jedan osoben način grčke, ruske, meksikanske, napolitanske pjesme, donosio je svijet u Crnu Goru i Jugoslaviji te na taj način davao doprinos onom što je u Titovom vremenu Jugoslavija bila. A Jugoslavija je tada bila svijet u najpozitivnijem značenju ove izreke.
Nikola Karović je već deceniju i po u zasluženoj muzičkoj penziji. Ipak, njegov doprinos očuvanju i prezentaciji crnogorske muzičke kulturne baštine je nemjerljiv. Nažalost, društvo se, kako to kad nas biva, rijetko sjeti da makar nekim činom oda priznanje za ono korisno što je neko uradio.
Ove godine, na sreću, Nikole Karovića su se sjetili na Internacionalnom festivalu tamburaških orkestara koji se ove godine po 20. put održava u Bijelom Polju. Tako će Nikoli Karoviću, za sve ono što je učinio u oblasti muzike, biti uručena zlatna plaketa.
Ovo je naravno, kao što rekoh, samo jedan gest onih koji se razumiju u muziku i kulturu.
Crna Gora i regija su i dalje daleko od bilo kakve sistemske brige o svojoj kulturnoj baštini, pa naravno i u muzičkoj, kao i brige o onima koji su je stvarali.
Sa druge strane, držim važnim ispričati ovakve priče sa nadom da će priče o muzici, slikarstvu, filmu, književnosti… zauzeti mjesto ispred nekih drugih stvari i tako graditi jedno svjesnije, humanije i, na kraju, bolje društvo.
Onda bi i Nikola Karović, kao i oni sa istim ili sličnim zaslugama za društvo, dobili mjesto koje zaslužuju.
Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.