Izraelska ubistva ne mogu ubiti otpor

Nakon što je ubila generalnog sekretara Hezbollaha Hassana Nasrallaha u razornom zračnom udaru na četvrt Dahiyeh u Bejrutu, izraelska vojska se na platformi X trijumfalno pohvalila da Nasrallah više “neće moći terorizirati svijet”.

Objektivnom posmatraču bi bilo oprošteno ako ne detektuje kako to da je Nasrallah navodno odgovoran za teror na Zemlji kada on nije taj koji provodi genocid u Pojasu Gaze gotovo godinu dana. Niti je on taj koji je ubio više od 700 osoba u Libanu za manje od sedmicu.

Izrael preuzima zasluge za sve to, baš kao i za razaranje brojnih stambenih zgrada i ubistva njihovih stanovnika u pokušaju da ubije Nasrallaha, što je dobar primjer “teroriziranja svijeta”.

Iako Izrael predstavlja Nasrallahovu eliminaciju kao odlučujući udarac za ovu organizaciju, kratak osvrt na historiju otkriva da takva ubistva ne uspijevaju iskorijeniti otpor, nego ga, naprotiv, samo pojačavaju.

Jedan primjer: Abbas al-Musawi, suosnivač i drugi generalni sekretar ubijen je 1992. godine na jugu Libana iz izraelskih borbenih helikoptera. U napadu su ubijeni i njegova supruga i petogodišnji sin. I tada je Izrael ishitreno čestitao sam sebi na svom krvavom podvigu – ali, proslava je bila preuranjena. Nakon ubistva Al-Musawija, za sekretara je izabran Nasrallah koji je od Hezbollaha načinio zavidnu silu, ne samo u Libanu, nego širom regije.

Pod njegovim vodstvom Hezbollah je istjerao Izrael s libanske teritorije 2000, na taj način okončavši brutalnu 22-godišnju okupaciju, i uspješno se borio tokom 34-dnevnog rata u Libanu 2006, zadavši izraelskoj vojsci ponižavajuće udarce.

Izraelska kontinuirana opsesija ubijanjem pripadnika Hezbollaha, u međuvremenu, nije značajno oštetila grupu. Ubistvo vojnog zapovjednika Hezbollaha Imada Mughniyeha, koje su zajedno izveli Mossad i CIA u Siriji 2008, naprimjer, samo je ovom članu Hezbollaha dalo još legendarniji status u organizaciji.

Tu su, naravno, i bezbrojna ubistva palestinskih vođa, koja sežu decenijama unazad – nijedno od kojih nije odvratilo Palestince od želje da, znate, postoje.

Izraelska strategija ubijanja

Associated Press ističe da je nekoliko čelnika Palestinske oslobodilačke organizacije (PLO) ubijeno u svojim stanovima u Bejrutu 1973. Ubili su ih izraelski komandosi “u noćnom napadu koji je vodio Ehud Barak, kasnije visokorangirani izraelski vojni zapovjednik i premijer”.

Prema izvještaju AP-a, Barakov tim je “ubio Kamala Adwana, koji je bio zadužen za operacije PLO-a na okupiranoj Zapadnoj obali; Mohammeda Youssefa Najjara, člana izvršnog komiteta PLO-a i Kamala Nassera, glasnogovornika PLO-a i karizmatičnog pisca i pjesnika”.

To se desilo godinu dana nakon što je Ghassana Kanafanija, poštovanog palestinskog pisca, pjesnika i glasnogovornika Narodnog fronta za oslobođenje Palestine (PFLP), ubio Mossad u Bejrutu, zajedno sa 17-godišnjom nećakinjom.

Ova i druga ubistva istaknutih palestinskih čelnika nisu ugušila palestinski pokret otpora. Kao što su pokazale Prva i Druga intifada 1980-ih i 2000-ih, Palestinci mogu pokrenuti masovne ustanke i bez političkih ili vojnih vođa koji će ih okupiti.

Dok je Izrael nastojao nasilno ugušiti tradicionalne grupe otpora, pojavljivale su se nove. To je bio slučaj s Hamasom koji su izraelske okupacijske vlasti u Gazi na početku rado podržavale kao protutežu PLO-u.

Na kraju se i Hamas našao na meti izraelske strategije ubijanja, koja kao i obično, nije uspjela postići svoje navodne ciljeve.

Izraelci su 1996. godine ubili Hamasovog inženjera Yahyu Ayyasha, postavivši eksploziv u njegov mobitel, što je, možda, prethodnica nedavnom izraelskom terorističkom poduhvatu u kojem su detonirali pejdžere i druge elektronske uređaje širom Libana.

Zatim je u martu 2004. godine u Gazi izvršen atentat helikopterskim napadom na šejha Ahmeda Yassina, klerika u invalidskim kolicima i osnivača Hamasa. Njegov nasljednik Abdel Aziz Rantisi ubijen je manje od mjesec dana kasnije u izraelskom zračnom napadu.

Ipak, uprkos tome što je izdržao tri apokaliptična rata, redovne izraelske vojne napade i stalne atentate, Hamas je uspio izgraditi dovoljno kapaciteta da izvede napad na Izrael 7. oktobra.

‘Operacija Mir za Galileju’

Ubistvo političkog šefa Hamasa Ismaila Haniyeha u julu 2024. – jednog od glavnih pregovarača za prekid vatre u Gazi, kojeg su na međunarodnoj sceni smatrali “umjerenim” – nije ni na koji način umanjilo palestinski otpor genocidu, ali jeste značajno naglasilo izraelsku posvećenost ometanju svake prilike za prekid masovnog ubijanja.

Kada je riječ o Nasrallahovoj smrti, treba ponoviti da je samo postojanje Hezbollaha rezultat izraelske sklonosti masovnom ubijanju – konkretno, izraelske invazije na Liban 1982. godine, u kojoj su ubijeni deseci hiljada Libanaca i Palestinaca.

Ova invazija, nazvana “operacija Mir za Galileju” navodno je trebala ugušiti antiizraelski otpor u Libanu, ali ga je, naravno, samo pojačala.

Casus belli (lat. povod za rat) iskorišten kao opravdanje za operaciju bio je pokušaj ubistva Shlomo Argova, izraelskog ambasadora u Velikoj Britaniji. Argov je preživio, što je luksuz koji je uskraćen libanskim i palestinskim žrtvama “Mira za Galileju”.

Ako čak i neuspješan atentat na nevažnog diplomatu može Izraelu poslužiti kao izgovor za masovno ubijanje, čudo je da izraelska administracija ne razmisli o tome kakvu bi odmazdu moglo izazvati stvarno ubistvo legendarne arapske ikone – posebno u kontekstu neprekidnog genocida nad arapskim narodom.

S druge strane, postavljanje temelja za vječni i sve psihopatičniji rat nesumnjivo je cijela poenta.

Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.