Srebrenica na udaru Dodikove pohlepe

Izjava predsjednika bh. entiteta Republika Srpska Milorada Dodika da će “skupštinska većina biti rehabilitovana” u tumačenju “biće ponovo srpska većina u Srebrenici” pokazuje najgoru dehumanizaciju opozicije RS-a – metodom onesrbljivanja. Jer, rehabilitacija srpske nacionalne većine znači pošto-poto ubaciti Savez nezavisnih socijaldemokrata u nju, tako da Dodikova partija bude jedina stranka koja smije koalirati sa Strankom demokratske akcije, a da nije “izdajnica srpskog nacionalnog interesa”.

Pokazuje i neustavnost i nelegitimnost postupaka predsjednika RS-a i SNSD-a, ali je u ovom slučaju to manje bitno imajući u vidu da na to mogu reagovati samo institucije koje on kontroliše. Zato što je lider SNSD-a i predsjednik entiteta pokazao da je suvereni despot novosrpske političke misli i suveren cijelog eniteta.

Do te je mjere koristeći predsjedničke ovlasti u lične i partijske svrhe, iliti u odbrani “srpskih nacionalnih interesa”, došao do proglašavanja opozicije probosanskim / nesrpskim nesojem i izdajnicima. To se dešava otkad je onomad Srpskoj demokratskoj stranci ukrao autorska ratna prava na srpski popnacionalizam (2006. godine), no ovog puta sasvim javno govori da se iza toga krije klijentelizam.

Počnimo srpstvo ispočetka

Na sastanku s Mladenom Grujičićem, načelnikom Srebrenice, Dodik je 4. maja istakao da partije okupljene oko SNSD-a trenutno imaju deset odbornika, ali da će biti pronađen i jedanaesti. On je “podsjetio” da je skupštinska većina “izgubljena” jer je odbornik Srpske radikalne stranke Milorad Stanojević zatražio “nemoguće stvari, koje mu nisu mogle biti ispunjene”, nakon čega je napustio skupštinsku većinu. “Tražio je da mu se zaposli 13 ljudi, da mu se preda vatrogasno društvo i ostalo”, naveo je Dodik. Potom je ocijenio da je trenutna skupštinska većina štetna po srpske nacionalne i političke interese, za RS, a posebno za opštinu Srebrenica.

Šta je ovdje sporno? Prvo, predsjednik entiteta misli da je skupštinska većina izgubljena jer je ne može kontrolisati. Legalistički gledajući, skupštinska većina u Srebrenici postoji od 28. aprila i, kao predsjednik RS-a, Dodik je ima poštivati. Drugo, kao razlog razlaza navodi očiti klijentelizam, poručujući “naći ćemo jedanaestog, pa šta god bude trebalo”.

Pokušavajući objasniti zbog čega je Stanojević izašao iz skupštinske većine, on je političkom klijentelizmu dao legitimitet, prvenstveno zbog toga što je priznao da je pristao pregovarati za dobijanje skupštinske većine u zamjenu za određene resore ili pozicije – što u RS-u nije novost – potom zbog toga što je, misleći da će u javnosti “ocrniti” pomenutog poslanika objelodanjujući “cijenu njegove podrške”, dao jasnu ponudu. Time je jasno dao do znanja da im za utakmice fali jedanaesti i saopštio koja je ponuda koju su odbili kad je bilo stani-pani. Sad kad se dešava sjaši-uzjaši, onaj ko bude htio biti Dodikov jedanaesti srpski igrač – bio Srbin ili ne – moći će tražiti i više.

“Stanojević je tražio toliko i mi mu nismo htjeli dati. To je izdaja interesa RS-a i srpskog nacionalnog interesa u Srebrenici” – drugi je pokazatelj političke scene u RS-u.

Pod čijom šapom?

Svako ko nije uz Dodika, ili pod Dodikovom šapom, u RS-u je izdajnik. Samo, ovog puta nije bitno samo da se bude uz Dodika nego da se od velikog despota ne smije mnogo ni tražiti. Ako posmatramo da je skupa ljubav prema velikom vođi, onda je uistinu biti borac za interese RS-a i nacionalni interes Srba životni podvig. A zna se da za otadžbinu i vođu ginu samo najbolji sinovi. Dok budu ginuli – ovog puta politički – trajaće i Dodikovo carstvo. Samo što je ovog puta objelodanjeno da nastupa vrijeme nejakih i da se ta ideja o despoštini neće dobro provesti.

“Ono što je SDS dobio u novoj konfiguraciji sa SDA manje je od onoga što su mogli inokosno da imaju i oni to odbijaju, što govori da oni imaju druge vezanosti za lidera SDA Bakira Izetbegovića i SDA i da imaju, možda, mržnju ili nešto drugo prema ovom drugom bloku”, podsjetio je Dodik.

To da u RS-u opozicioni Savez za promjene ne voli vladajući SNSD nije nikakva novost. Pitanje je šta to SNSD i Dodik imaju ponuditi Savezu za promjene – u ovom slučaju SDS-u – i zašto bi išta nudili “nacionalnim izdajnicima”, koji su “pod šapom Bakira Izetbegovića”? Pogotovo je to nezgodno kada se zna da su prethodnu srebreničku skupštinsku većinu činila i dva poslanika SDA – Hamdija Fejzić i Tifa Efendić – te Hakija Meholjić iz Socijaldemokratske partije Bosne i Hercegovine.

Lokalni SNSD, predvođen Radomirom Pavlovićem, u saopštenju je naveo da je formiranje nove skupštinske većine protivzakonito i da će se žaliti Ministarstvu uprave i lokalne samouprave u Banjaluci. Bila bi to ozbiljna prijetnja, ali s obzirom na to da ispitivanje formiranja skupštinske većine, za razliku od ispitivanja legitimnosti i legaliteta imenovanih na funkcije, ne spada u nadležnosti resornog ministarstva, ova izjava ne može biti ni opaska, a kamoli prijetnja.

Šuplja retorika vlasti

Ne može se pod krinkom ljubavi prema RS-u ni napadati opozicija na način u kojem se SDS želi predstaviti bošnjačkijom strankom od SDA, pogotovo kad u džepovima imate SDA-ove orahe, jer i nacionalni naboj ima svoje limite. Zbog toga mu je predsjednik SDS-a Vukota Govedarica i rekao da je “vječiti akter srpskih podjela”. SDS, tvrdi Govedarica, može da vodi računa o srpskom narodu u Srebrenici i bez SNSD-a. Pritom je istakao da SDS ne planira da sarađuje s “većinom Nasera Orića, u kojoj je i Hakija Meholjić”.

Opozicioni Savez za promjene, predvođen SDS-om, konačno je, izgleda, dokučio da bitku u vezi s nacionalnim interesima i interesima RS-a sa Dodikom ne može voditi. Je li im to postalo jasno nakon što je sopstvene političke interese Dodik podveo pod političke interese RS-a – ne zna se. Nije ni važno, jer je taj njihov potez najbolji pokazatelj političke situacije u RS-u i pravca u kojem ona mora ići.

To je zbilja u kojoj je SDS-u, kao lučonoši srpskog nacionalističkog pokreta u Bosni i Hercegovini, jasno da se pričom o “ujedinjenom srpstvu” u Srebrenici ne ide nikud nabolje. Drugim riječima, to je zbilja u kojoj je popnacionalistička retorika vlasti RS-a toliko šuplja da je se ni etnonacionalni, demohrišćanski i konzervativni SDS ne želi pridržavati. Ne shvate li to i ostali politički vinovnici u RS-u, poput Demokratskog narodnog saveza i Socijalističke partije, ta bi šupljina zaista mogla sve više i više boljeti.

Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.

Izvor: Al Jazeera