Šta je srušilo ruski avion?

Piše: Hamid Dabashi

Kada se putnički avion za Rusiju, na letu 9268 ruske kompanije Kogalymavia srušio 31. oktobra na Sinajskom poluotoku u Egiptu, pri čemu su poginule 224 osobe koliko ih je bilo u avionu, gotovo odmah je uslijedila borba interpretacija, prije nego su bile poznate ikakve, a kamoli sve činjenice. Ova borba slijedi potpuno predvidive političke linije.

Ruski predsjednik Vladimir Putin je skloniji, zbog ličnih interesa, okriviti mehanički kvar za pad, a ne grupu Islamska država u Iraku i Siriji (ISIL), kako bi opravdao to što je njegova kampanja u Siriji odnijela stotine ruskih života. U suprotnom bi bio kompromitovan stav da je cilj ruskih operacija u Siriji učiniti Ruse sigurnim u domovini, kojeg se Rusija čvrsto drži.

Egipatskom predsjedniku Abdel Fattahu el-Sisiju isto tako odgovara da se pad pripiše mehaničkom kvaru ili greški pilota, a ne sigurnosnom propustu na aerodromu u Sharm el-Sheikhu, kako bi zaštitio glavni izvor zarade u egipatskoj privredi i izbjegao sramotu zbog činjenice da je njegova vojska u stanju srušiti samo demokratske težnje Egipćana, ali ne i suočiti se sa bandom ubica na Sinaju.

Lični interesi

S druge strane, britanskom premijeru Davidu Cameronu i američkom predsjedniku Baracku Obami, zbog njihovih ličnih interesa, odgovara da se pad aviona ne pripiše mehaničkom problemu ili greški pilota, već ciljanom djelovanju ISIL-a s ubilačkim namjerama. Takav scenario bi opravdao njihovo protivljenje uključenju Rusije u rat u Siriji i naglasio cijenu koju miješanje Rusije u rat donosi nedužnim Rusima.

Stoga su i Velika Britanija i SAD brže-bolje pronašli ono što su željeli: bombu u avionu.

Svjedoci smo da je ovo što se dešava, sasvim nezavisno od istine o ovom tragičnom padu, otvoreni prikaz politike interpretacije: države sa ličnim interesima vezanim za jedan ili drugi scenario, otkrivaju ono što žele otkriti i svjetske medije hrane onim što žele da ovi kažu.

Ista je namjera evidentna i kod ISIL-ovih plaćenih ubica, koji su čim prije prihvatili odgovornost za pad aviona kako bi pojačali dojam svoje iluzorne svemoći.

Ko je, dakle, kriv? Šta se desilo sa ruskim avionom na letu broj 9268 koji je letio za Rusiju? Da li se desio mehanički kvar, ili je pogriješio pilot, ili je, pak, neka spodoba u Sharm el-Sheikhu u avion postavila bombu prije nego je poletio?

Kojoj od četiri države – SAD-u, Velikoj Britaniji, Rusiji ili Egiptu, od kojih svaka ima svoje interese i želi nas uvjeriti u jednu ili drugu priču – da vjerujemo?

Da li “obavještajne službe” SAD-a i Velike Britanije, koje su nam donijele informacije o Saddamovom “oružju za masovno uništenje” i nered u svijetu imaju pravo i na kakav kredibilitet? Da li Rusi i njihove afganistanske uspomene, sada ponovo aktuelne zbog njihove sirijske vojne avanture, ostavljaju ikakvog prostora za kredibilitet?

Može li se vjerovati Sisiju i njegovoj vojnoj hunti, na čelu korumpirane administracije koja štiti lopove koji ukradu cjelokupni indeks siromašnog studenta i daju ga nekom drugom studentu, koji im je drag?

Tragična sudbina ruskog aviona simbolizuje veći problem našeg vremena, gdje su natjecateljske politike izmišljenih priča nadmašile činjeničnu sudbinu ljudi uhvaćenih u zamke vladajućih država i njihove čiste politike i uvrnutih, ličnih interesa.

Dok milioni Sirijaca, neposrednih žrtava višestrukih ratova preko posrednika koji se vode na njihovom tlu, bježe iz svojih domova i postaju izbjeglice unutar domovine ili van nje, sve nesirijske sile, koje pucaju na sablasnog duha stvari nazvane ISIL i Co, okupile su se u znamenitom bečkom hotelu da pričaju o “Siriji”.

Kojoj Siriji? Sirije nema, osim u iluzornim fantazijama ovih zaraćenih frakcija, od kojih nijedna nije sirijska, koji pregovaraju za veći udio svojih geostrateških interesa. Stvarna Sirija, Sirija koja pripada Sirijcima, spakovala se zajedno sa svojom djecom koja su se zaputila na opasna mora, ostavivši “Siriju” Rusima, Irancima, Izraelcima, Hezbollahu, Turcima, SAD-u, Saudijcima i drugim arapskim saveznicima, koji pretvaraju Siriju u streljanu.

Čista propaganda

Činjenice o Siriji, kao uistinu i činjenice o onome što se zaista dogodilo nedužnim Rusima u avionu, a bilo ih je 224, sada su se udružile da ukažu na zastrašujuću politiku čiste propagande: takmičarski narativi među američkim, ruskim, iranskim, saudijskim, izraelskim i čijim sve ne obavještajnim službama odlučuju o narednim naslovima u našim masovnim medijima.

U poznatoj sceni “Hamleta”, razigrani danski princ ukazuje na hirovitu politiku Polonijevog beskičmenjačkog karaktera koji udovoljava nadređenima iz kraljevske porodice govoreći im ono što misli da žele čuti, a ne ono što bi trebali znati. Hamlet pokazuje prema oblaku na nebu i pita Polonija:

Hamlet: Vidite li onaj oblak koji gotovo da ima oblik kamile?

Polonije: Boga mi, zaista je nalik na kamilu.

Hamlet: Čini mi se da liči na lasicu.

Polonije: Leđa su mu kao u lasice.

Hamlet: Ili na kita?

Polonije: Vrlo je sličan kitu.

Za Polonija u ovoj sceni, kao i za propagandnu politiku onih koji pucaju na duhove koje su sami stvorili u Siriji i sada spinuju priče o tome šta se desilo s ruskim avionom, nema istine osim one za koju misle da služi njihovim trenutnim interesima.

Njihovo je shvatanje ograničeno glupošću. Oni sebe vide kao psa iz one poslovice, koji se osjeća pametno jer on maše repom i spinuje priče za ostatak svijeta. [Prim. prev. U engleskom jeziku postoji izreka ‘Pas maše repom jer je pametniji od repa. Da je rep pametniji, on bi mahao psom.’]

Ali kako se kaže u ključnoj rečenici u filmu “Predsjedničke laži” (Wag the Dog), kada bismo samo na trenutak mogli uhvatiti njihove izmišljotine, vidjeli bismo kako one izvrću istinu u svoju korist.

Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.

Izvor: Al Jazeera