Islamska civilizacija je dio evropske DNK

Piše: Khaled Diab

Brutalna i tragična ubistva 12 ljudi u uredima magazina Charlie Hebdo u Parizu – 10 zaposlenika i dva policajca – koja su počinili maskirani napadači aktivirao je izljev šoka i tuge, ne samo u Francuskoj nego i širom svijeta.

Velika, spontana bdijenja ispunila su ulice mnogih francuskih gradova, dok su socijalni mediji bili preplavljeni solidarnošću i osudama, uključujući hashtagove #JeSuisCharlie (Ja sam Charlie) i #NotInMyName (Ne u moje ime), koje su koristili i muslimani osuđujući napad.

Policija u Francuskoj identificirala je i objavila fotografije dvojice braće osumnjičenih da su umiješani u napad, dok su se rane špekulacije fokusirale na premisu da iza ovog groznog čina stoje muslimanski ekstremisti, posebno kada se uzme u obzir duga historija magazina koji je pravio satiru na račun islama i drugih religija. Dvojica braće identificirana su kao 32-godišnji Said Kouachi i 34-godišnji Cherif Kouachi.

Ova teorija pojačala se i zbog izjava svjedoka koji su rekli da su muškarci uzvikivali „Allahu Akbar“. Dizajnerica koja je bila prisiljena da pusti napadače u redakciju kazala je da su joj oni rekli da su iz Al-Kaide, dok je, prema AFP-u, policija tvrdila da je jedan od ubica rekao: „Osvetili smo poslanika.“   

Osvetiti poslanika

Zašto bi iko trebao „osvetiti“ poslanika Muhameda za mene je nemoguće razumjeti.

Poslanik je izdržao puno više ismijavanja, ponižavanja, uvreda i odbijanja tokom svog života bez potrebe za ubicama ili njihovog naručivanja da brane njegovu čast, nego što je to uradila grupa francuskih karikaturista koji preziru i prave satiru od svih organiziranih religija.

Čak iako se ispostavi, kao što je bio slučaj sa Andersom Breivikom u Norveškoj, da počinioci nisu povezani sa islamističkim grupama, kolateralna šteta za francuske i evropske muslimane je već učinjena, uprkos tome što je jedan od ubijenih policajaca musliman.  

Sa snagom Nacionalnog fronta u Francuskoj, UKIP-a u Britanskoj i drugih antimuslimanskih i antiimigrantskih grupa širom Evrope, narodno ili populističko „natezanje“ je gotovo nemoguće izbjeći.  

U susjednoj Njemačkoj, hiljade Patriotskih Evropljana protiv islamizacije Zapada (PEGIDA) koji izlaze na proteste, iako još nedovoljno veliki da bi se označili „fijaskom“, upalili su alarme uzbune da su se održali i protesti protiv njih.

Kao muslimani koji fantaziraju o kalifatu, konzervativni Evropljani koji sanjaju o zastarjeloj utopiji Evrope koja nije zaprljana islamom ili imigracijom, propuštaju činjenicu da se „islamizacija Zapada“ već desila prije nekoliko stoljeća.

Islamska civilizacija je tako usko povezana sa evropskim kulturnim, socijalnim i intelektualnim DNK-om da bi bilo nemoguće izbrisati njen utjecaj. Isto važi i za drugu stranu, u svjetlu kršćanskog i zapadnog moćnog utjecaja na Arape i islamsko društvo. 

‘Sultan stila’ u Evropi

I pored filozofije, nauke, književnosti i umjetnosti muslimanskog svijeta koje su duboko oblikovale evropsku renesansu, islamska kultura imala je neke još više neočekivane i iznenađujuće utjecaje na zapadnu civilizaciju.  

To se posebno odnosi na jednog čovjeka, koji nigdje u Evropi nije dobio nikakav spomenik ili statuu i veoma malo zapadnjaka je čulo za njega, te je moguće da je on najneopjevanija kulturna, stilska i muzička ikona u evropskoj historiji.

U devetom stoljeću, Ziryab, najtraženiji hipster u Cordobi, uveo je ideju o sezonskoj modi, okrećući historijske piste prema modnom ropstvu 21. stoljeća.

Ovaj „sultan stila“ također je dodao peti par struna na arapski „ud“, otvarajući put za evropsku lutnju, koja će postati moderna gitara.

Također je upoznao Evropu sa bontonom za stolom, od stolnjaka i kristalnog posuđa do potpunog obroka – predjela, jela i deserta.

Moda, dobra hrana i ritam je nešto što Evropljani ne povezuju sa muslimanima ili islamom danas. Umjesto toga, opsjednuti su slikama fundamentalista, ekscentrika koji nisu zabavni i fanatika, a ne ljudi koji vole profinjenu kulturu.

Histerija medija i političara

Kao neko ko je dobro svjestan destruktivnog utjecaja nasilnog islamizma na Bliskom istoku, mogu na određenom nivou suosjećati sa strahovima Zapada zbog radikalizacije. Ali islamski ekstremizam je najviše prijetnja za muslimanska društvo, ne za Evropu, jer manjina nikada u historiji nije nametnula svoju volju većini, osim u formi vojnih pohoda.

Ovaj pretjerani osjećaj za prijetnju može se vidjeti u ogromnoj histeriji nekih medija i političara kada je u pitanju mali broj evropskih džihadista koji su otišli da se bore u Siriju. Iako se stiče dojam da je Evropa poslala veliku islamsku vojsku na Levant, stvarni broj se kreće oko 3.000 ljudi na kontinentu, uključujući poginule i one koji su se vratili, prema procjenama Gillesa de Kerchovea, koordinatora EU za borbu protiv terorizma.

Dok je važno biti oprezan i pronaći efektivne načine da se suoči sa prijetnjom koju predstavljaju borci povratnici, društvo se mora kloniti stigmatizacije već marginaliziranih muslimanskih zajednica u Evropi.

Zato što nije pravedno kriviti cijelu grupu zbog ponašanja male manjine, a to je također i kontraproduktivno, jer je marginalizacija značajan, ne i jedini, faktor radikalizacije.

Dodatno, demonizacija manjina je ono što njeguje zaista prijeteće radikale u srcu Evrope – desničare i neonaciste. Od završetka Drugog svjetskog rata, Zapadna Evropa je savjesno radila da izgradi i slavi različitosti.

Uprkos slabostima i neuspjesima, Evropa treba da njeguje, izgradi i osnaži svoj multikulturalni eksperiment.

Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.

Izvor: Al Jazeera