Zapadu grupa Islamska država dođe kao dar

Piše: Marwan Bishara

Ima nešto veoma licemjerno ili možda neuko u iznenadnoj bijesnoj reakciji Zapada na postupke grupe Islamska država, koji su izazvali osudu, bombardiranje i prijetnje vojnom intervencijom većih razmjera.

Snimci ubistva američkih novinara Jamesa Foleyja i Stevena Sotloffa, koje su napravili i dijelili pripadnici te grupe, bez sumnje predstavljaju barbarski čin; baš kao što je nečuven i njen odnos prema vjerskim manjinama u Mezopotamiji.

Zapadnjačke vlade, koje su dugo vremena zatvarale oči pred patnjom Iračana i Sirijaca, odlučile su djelovati tek nakon što je grupa Islamska država zauzela Mosul i ostvarila strateški napredak prema regiji Kurdistan.

Njen brzi napredak na ogromnoj teritoriji Iraka i Sirije, a ne njena bezbrojna barbarstva, učinio je da se na Zapadu razgovor o prijetnji koju predstavlja preseli iz “trpezarije” u konferencijsku salu.

Zapadnjačke vlade odlučile su djelovati tek nakon što je grupa Islamska država zauzela Mosul i ostvarila strateški napredak prema regiji Kurdistan.

Gdje je bilo to užasnuto gnušanje kada je nasilje doprlo do svake zajednice; ili kada je odnijelo 7.665 života iračkih civila samo tokom prvih šest mjeseci ove godine? Kada su milioni Iračana spavali gladni, a hiljade žena kidnapirane usred bijela dana, kada su djecu ubijali na putu do škole? Kada se povećao broj punktova, upada u kuće, pritvaranja, napada milicija i tajnog zatvaranja? Ili kada je ubijeno više od 100.000 Sirijaca? Kada je ubijeno više od 2.000 Palestinaca, a najmanje 100.000 raseljeno?

Još važnije: zašto je izostala reakcija kada je Rusija podržala ubijačku mašinu Bashara al-Assada, kada je SAD podržao taktike Nourija al-Malikija (i Benjamina Netanyahua), a Iran je podržao i jedne i druge u njihovom terorizirajućem “ratu protiv terorizma”?

‘IS vam je na usluzi’

Grupa Islamska država je dar koji ne prestaje davati. Uzimajući u obzir da nema nikakav koherentan program, niti strategiju, izuzev nekoliko klišea iz ranijeg perioda, pomogla je uglavnom svojim neprijateljima. Drugim riječima, kako mi je rekao jedan pronicljivi posmatrač u Iraku, “grupa Islamska država vam je na usluzi”.

Nema boljeg alibija za političare i generale koji zagovaraju strah. Odjeveni u crno, s dugim bradama i “kalašnjikovima”, članovi te grupe već su zastrašili zapadnjačku javnost do povinjavanja.

Daju SAD-u priliku da opere ranije grijehe u Iraku i izgovor da još jednom intervenira na zatjev Vlade te zemlje kao spasilac njenih manjina.

Iranu i Hezbollahu osiguravaju municiju da opravdaju vojne akcije u Siriji i Iraku, baš kao što sunitski fundamentalizam grupe Islamska država pojačava njihov sektaški pristup sukobima od Libana do Afganistana, preko Sirije, Iraka i Jemena.

Ta grupa osnažuje diktatorske arapske režime, koji Arapsko proljeće smatraju tek zavjerom islamista svih profila, od Muslimanske braće do Al-Kaide. Nude municiju ratnim huškačima na Istoku i Zapadu kako bi nastavili okupljati vojske i zagovarati rat.

Osnažuje “liberalne intervencioniste” koji traže veću “humanitarnu vojnu intervenciju”, a koja je, avaj, kontradiktorna. Pomažu čak i režimima poput Assadovog i Malikijevog da profitiraju na strahu i ogorčenosti, iako su njihove politike i postupci doprinijeli napretku grupe Islamska država.

Da ta grupa ne postoji, ovi cinični diktatori i njihovi međunarodni pomagači bi je morali izmisliti. Pa, možda i jesu, iako ne direktno.

Priča o dva zatvora

Uspon i napredak grupe Islamska država i drugih nasilnih džihadista vodi porijeklo, između ostalog, i iz dva velika zatvora: neslavnog Abu Ghraiba u Iraku i ništa manje neslavnog zatvora Sidnaya u Siriji, kojima upravljaju zloglasne sigurnosne i obavještajne službe te dvije države.

Ta dva zatvora poznata su kao “zatvori terora” i mučenje zatvorenika je već dugi niz godina u njima norma. Nehumani odnos će zatvorenike ili slomiti ili radikalizirati. Organizacije za ljudska prava i svjedočanstva bivših zatvorenika dočaravaju sliku poniženja i sadizma ispitivača, koji koriste sve moguće i nemoguće metode.

Hiljade militanata su radikalizirane ili dodatno radikalizirane u ovim, ali i drugim znanim i neznanim arapskim zatvorima poznatim po mučenju osumnjičenih za terorizam i političkih disidenata. Oni koji su preživjeli ta mučenja nesumnjivo su izgubili jedan dio svoje čovječnosti. Prema tome, nije iznenađujuće što su osvetoljubivi i militantni bjegunci, njih više od 500 koji su pobjegli prilikom napada grupe Islamska država na zatvor Abu Ghraib u julu prošle godine, bili spremni uraditi sve da ostvare cilj.

Organizacije za ljudska prava i svjedočanstva bivših zatvorenika dočaravaju sliku poniženja i sadizma ispitivača, koji koriste sve moguće i nemoguće metode.

Bijeg iz zatvora desio se u vrijeme kada je u Iraku nasilje bilo u porastu. Ubijeno je blizu 600 ljudi širom zemlje taj isti mjesec, prema podacima grupe Iraq Body Count. Ista stvar se desila i u Siriji, iako uz direktno saučesništvo režima. Tokom prvih mjeseci sirijskog ustanka, koji je počeo u martu 2011. godine, dok su snage lojalne Vladi hapsile desetke hiljada sirijskih studenata, liberalnih aktivista i aktivista za ljudska prava, Assadov režim je oslobodio džihadiste iz državnih zatvora da bi potkopao revoluciju.

Poput proročanstva koje samo sebe ispunjava, Malikijeva i Assadova borba protiv disidenata pretvorila se u “rat protiv terorizma”, dok su u Iraku i Siriji džihadisti “nicali kao gljive poslije kiše”.

Namjera je bila demonizirati svu opoziciju kao teroriste fundamentaliste i opravdati upotrebu svih nasilnih mjera protiv njih. Grupa Islamska država i drugi džihadisti su većinu svojih napada usmjerili na one dijelove sunitske opozicije koje nazivaju odmetnicima i izdajicama, pružajući režimu priliku da koristi najgore moguće oblike nasilja protiv vlastitih protivnika. Gdje je tada bilo užasnuto gnušanje?

Barbarstvo manjih i većih razmjera

Grupa Islamska država u pravilu nije ubijala taoce. Najnovija smaknuća su bila izuzetak koji je potvrdio pravilo. Draže im je bilo da ih mijenjaju za velike sume novca, koje su potom koristili za nabavku oružja i kupovinu utjecaja, proširujući tako svoju bazu moći i nastavljajući s represivnim mjerama.

Njihove užasne metode imaju upravo tu svrhu: da zaprepaste. Pomoću najnovije kompjuterske tehnologije, a računajući na popularnost skandala kod javnog mnijenja na Zapadu, šire slike svojih srednjovjekovnih ili čak predislamskih postupaka da bi zastrašili i terorizirali svoje ljude gdje god da su.

Pa ipak, njihov užas je ništa u poređenju s diktatorima iz neposredne blizine. Ovi diktatori i kompanije mogu igrati tenis, kupovati na internetu ili nositi sjajne kravate sa Wall Streeta, ali se barbarstvo njihovih režima pokazalo daleko gorim i krvavijim. Bombardiranje cijelih zajednica najrazornijim sredstvima ne rezultira čistom ili plemenitom smrću. Isto važi i za elitu na Zapadu, koja je, po svoj prilici, užasnuta, a čiji su ratovi, invazije i okupacije odnijeli milione žrtava u regiji i šire.

Bombardiranje cijelih zajednica najrazornijim sredstvima ne rezultira čistom ili plemenitom smrću; isto važi i za elitu na Zapadu.

Činjenica da se ovi ratovi vode pomoću najmodernije tehnologije ne čini ih ništa manje barbarskim od ubistava nožem. Ubijanje i sakaćenje pomoću dronova, borbenih aviona F-15, Tornadoa, Miragea ili MiG-a – ubijanje ne čini ništa manje hladnim ili manje strašnim, već groznijim i bolnijim za žrtve.

Dok Washington počinje s novom serijom bombardiranja protiv grupe Islamska država u Iraku i traži od arapskih režima podršku protiv novog zajedničkog neprijatelja, treba se prisjetiti da je narod u ovoj regiji bio žrtva mnogih i gorih od te grupe.

Stavovi izraženi u ovom tekstu su autorovi i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.

Izvor: Al Jazeera