Svaka mlada cura ima svog mladića, a ja samo želim Dragana Džajića.
Pod jastukom mojim, mesto krsne slave, Džajićevu sliku, čuvam ispod glave.
Dža, dža, dža, dža, Džajo, Džajka, živela ti majka, srećna bila vila koja te rodila.
Ovako je pjevačica (iliti pjevaljka kako bi se to reklo po naški) Mašinka Lukić sedamdesetih godina prošlog vijeka „palila“ goste nekad čuvenih kafana na Ibarskoj magistrali.
Ali, nije ovo priča ni o Mašinki, niti o nama koji smo ponekad svraćali u neku od tih kafana u kojima smo traćili mladost sa pjevaljkama i konobaricama, nego o zajedničkoj temi mnogih naših „rasprava“ – jednom od najboljih fudbalera koje je Jugoslavija ikad imala, trećoj i najsjajnijoj „Zvezdinoj zvezdi“ Draganu Džajiću, velemajstoru driblinga i centaršuta, koji se igrao sa svojim čuvarima, a da se nikad nije oznojio.
Divili smo se toj njegovoj neponovljivoj čaroliji, možda ne baš kao Mašinka Lukić, ali sigurno sa velikom strašću koja je obuzimala sve „Zvezdaše“ kada Kule (Jovan Aćimović) proigra Džaju na lijevom krilu i kada gol već opasno „zamiriše u vazduhu“.
Zvezda povlači dres sa brojem 11
Bez obzira na broj prohujalih godina i činjenicu da Jugoslavije i njene Prve fudbalske lige, sa „velikom četvorkom“, ali Željom, Sarajevom, Vardarom, Olimpijom i tako redom nema već 30 godina, malo je onih od Triglava do Đevđelije koji ne znaju za ime Dragana Džajića, čija se popularnost mogla mjeriti možda još samo sa onom koju je imao doživotni predsjednik Jugoslavije, Josip Broz Tito.
A onda je akademijom u beogradskom Narodnom pozorištu Crvena zvezda obilježila i u svjetskim razmjerama nesvakidašnji jubilej, 60 godina od dolaska u klub Dragana Džajića. O kakvoj fudbalskoj legendi se radi, na sceni je ispričao jedan beogradski poštar pred penziju, sa nadimkom Džaja sa Dorćola, strastveni navijač crveno-bijelog kluba, podsjećajući na sjajnu karijeru neponovljivog ljevokrilnog fudbalskog maga. Gostima su prikazani dokumentarni snimci Džajinih driblinga i golova i onaj, možda najznačajniji, kada u polufinalu Evropskog prvenstva u Italiji, poslije sjajne asistencije Vahidina Musemića, zabija pobjedonosni gol engleskom golmanu Gordonu Banksu koji reprezentaciju Jugoslavije odvodi u finale.
Tim su se nezaboravnim i nostalgičnim trenucima pridružila i video-pisma Džaji pristigle sa raznih meridijana, od velikih fudbalskih legendi koji su mu bili rivali kao što su Arthur Antunes Coimbra Zico iz Brazila, Sandro Mazzola iz Italije, Hose Antonio Kamacho iz Španije, Ivica Šurjak iz Hrvatske, Enver Marić iz Bosne i Hercegovine…
Kada je Džaja sa Dorćola završio svoju priču, na sceni su se pojavili i Dragan Džajić i sadašnji predsjednik kluba Zvezdan Terzić, najavljujući da Crvena zvezda od sljedeće sezone i zvanično ukida dres sa brojem 11 koji će zauvijek pripadati Džajiću i zauzimati počasno mjesto u Muzeju Crvene zvezde na Stadionu „Rajko Mitić“ u Beogradu, što je Džaja svojim fudbalskim i sportskim radom negdje i zaslužio.
Hapšen, pa aboliran
Pitanje svih pitanja, kako sada stvari stoje, međutim, ostaće vjerovatno zauvijek neodgovoreno, a moglo bi da glasi: kako je čovjek sa tako blistavom fudbalskom karijerom i čovjek koji je kao tehnički direktor prvi i jedini put doveo Crvenu zvezdu na evropski i svjetski fudbalski tron 1991. godine, bilo je to u Bariju i Tokiju, uspio ostaviti brojne mrlje u svojim poznijim godinama kada je odavno postao živa legenda?
Ili, kako se desilo da među publikom u Narodnom pozorištu, osim srpskog patrijarha Porfirija, nije viđen gotovo niko relevantan sa političke i društvene scene današnje Srbije? Istina, obilježavanje jubileja došlo je u jednom za fudbalsku Crvenu zvezdu nezgodnom trenutku kada klub treći put zaredom nije uspio preskočiti posljednju stepenicu do plasmana u grupnu fazu Lige šampiona zbog čega je još jedan veliki Zvezdin fudbaler na poziciji trenera, Dejan Stanković, podnio ostavku. I to, u duelima sa timovima koji ne pripadaju najjačim evropskim ligama.
Ili, kako to da u ovim utakmicama igrači prave penale ili sami sebi daju golove kao po pravilu u posljednjim minutama utakmice?
Ova pitanja možda i nisu za Dragana Džajića, ali ono koje se odvažio da upravi kluba (i policiji) postavi bivši fudbaler Crvene zvezde Goran Drulić svakako jeste, a glasilo je: „Šta je sa mojih pet miliona evra od transfera u Saragosu 2001. godine“?
Uslijedila je neviđena državna blamaža pod maskom borbe protiv fudbalske mafije kada su snimci hapšenja Dragana Džajića sve sa lisicama na rukama prikazani u udarnim informativnim emisijama. Bilo je to 2008, ali suđenje nije izvedeno do kraja jer je 2012, kada je došlo do promjene vlasti u Srbiji, novi predsjednik Srbije Tomislav Nikolić abolirao Džajića.
Crveno-bijelo ludilo
Od tada su se nizale i brojne kontroverze, a Džajić koji se do tada barem javno nikad nije bavio politikom, počeo je davati (politička) izjave koje nikako ne priliče takvoj fudbalskoj veličini. Mnogi misle da je to vraćanje duga Nikoliću i kasnijem neskrivenom približavanju politici Aleksandra Vučića i jednom od sponzora Crvene zvezde Vladimiru Putinu koji je u jednoj od posjeta Beogradu boravio i na „Marakani“, gdje se družio i sa članovima uprave i sa navijačima.
Džajino „političarenje“ počelo je još prije desetak godina kada je podržao ideju Milorada Dodika da se Republici Srpskoj kao entitetu u Bosni i Hercegovini, gdje današnja Crvena zvezda prema nekim procjenama ima više navijača nego u Beogradu, dozvoli da ima „svoju fudbalsku reprezentaciju koja će samostalno učestvovati na evropskim i svjetskim prvenstvima“.
Poruke političke prirode skoro redovno su prisutne na najvećem stadionu u Srbiji, a pravi šok izazvao je jedan pravi pravcati tenk koji je prije tri godine „parkiran“ pored sjeverne tribine stadiona Crvene zvezde za koji navodno niko ne zna ko ga je i s kojom namjerom tu postavio. U međuvremenu je išarana crveno-bijelim bojama.
Nažalost, nije tu bio kraj crveno-bijelom ludilu.
Upravo su Džajić i Terzić šokirali domaću javnost i cijelu regiju uručivši počasni dres kluba s brojem jedan i posebnom posvetom Draganu Vasiljkoviću, poznatijem kao „kapetan Dragan“, koji je proveo je 13,5 godina u zatvorima zbog počinjenih ratnih zločina u Hrvatskoj, a po izlasku se vratio u Srbiju i odmah krenuo u izbornu kampanju. Tako je Crvena zvezda, na radost „Delija“ i srpskih ultranacionalista dobila svoje „najjače“ pojačanje, bio je vrlo jasan signal poslat iz Hrvatske.
U blizini onog tenka na zidu je naslikan i mural posvećen Vasiljkoviću koji se i danas izdaje za velikog srpskog patriotu na radost sljedbenika kojih nikako nije malo ni u Srbiji ni van nje.
Klanjanje tzv. nacionalnim herojima
Većina Zvezdinih navijača će oprostiti i Džaji i cjelokupnoj upravi mnoge stvari koje se prosto ne rade, pogotovo ako ste legenda bez koje Zvezde ne bi ni bilo.
Da su nekim čudom pobijedili Maccabi iz Haife a, potom, Benficu u Lisabonu, naprimjer, u prvoj utakmici grupne faze Lige prvaka, ponovo bi bili slavljeni kao nacionalni heroji prvog ranga. Ovako, klanjanje tzv. nacionalnim herojima koji su sve drugo samo to nisu, ostaje samo kao primjer skretanja pažnje sa vlastitog neuspjeha.
Što se mene tiče, mnogo draže bi mi bilo da se umjesto Vasiljkovića na muralu kod stadiona nalazi ona pjevaljka s Ibarske magistrale, koja kako-tako ali sasvim iskreno pjeva o velikoj fudbalskoj legendi Jugoslavije, naravno i Srbije, kakva jest bio Dragan Džajić.
Zašto je i gdje Džaja pogubio ljudske i moralne kompase, ne zna se. Zašto urušava vlastitu legendu koju nije dobio na poklon, takođe se ne zna.
Zna se samo da su se i on i sam fudbal promijenili. Kao i ona stara izreka da je fudbal ili nogomet, kako ko više voli, onaj sport koji svi igraju, a pobjeđuju Nijemci.
U mojoj izvedbi, današnja definicija fudbala mogla bi glasiti da je to sport za najšire narodne mase u kojem bogati postaju još bogatiji. Da li se to može odnositi i na slučaj Dragana Džajića koji je zaboravio da je „Zvezda život, a ostalo su sitnice“, prosudite sami.
Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.