Grad flamenka, opere, koride i bogate historije

Prema legendi, Sevilju je osnovao grčki mitološki junak Heraklo. Pod rimskom vladavinom zvao se Hispalis. Prema legendi službeni slogan grada „NO8DO“ smislio je španski kralj Alfonso X (Učeni).

Smatra se da ovaj rebus označava „No me ha dejado“, što u prijevodu znači „Ona (Sevilja) me nije napustila“…

Poznata je po koridi, Seviljskom berberinu (opera italijanskog kompozitora Đoakina Rosinia), operi Karmen, pozorišnom komadu Seviljski zavodnik i prvoj pisanoj legendi o Don Žuanu, te čuvenoj maurskoj arhitekturi.

Sevilju su Arapi osvojili 712. godine.

Sa 700.000 stanovnika glavni je grad današnje Andaluzije, nakon emevijskog halifata, poslije dinastija Abadida, Almoravida i Almohada.

Jedan je od najtoplijih evropskih gradova, kojeg bez obzira što ne izlazi na more, krasi mediteranska klima.

Španski trg

Obilazak grada počinjemo sa Španskog trga, smještenog na rubu Maria Luize parka, koji se proteže dužinom rijeke Gvadalkivir. Izgrađen je 1928. godine za Ibero-američku izložbu, po nacrtu arhitekte Anibala Gonzaleza. Krasi ga jezero, koje je s Trgom povezano brojnim mostićima. U Parku koji je korišten za snimanje scena u mnogobrojnih poznatim filmovima, veliki broj turista i lokalnog stanovništva svakodnevno uživa u romantičnoj plovidbi sa pogledom na veleljepnu palatu, na čijim zidovima su iscrtani motivi španskih gradova i njihova historija. Tu je i polazna stanica za fijaker, kojim ćemo se odvesti do stare jezgre grada.

Obala rijeke Gvadalkivir, u doba maurske vladavine kontrolisana je iz dvije kule. Torre dell Oro izgrađen je u 13. stoljeću, za vrijeme vladavine Almohada, berbersko-islamske dinastije iz Maroka i sačuvan je do danas. U njoj je smješten Pomorski muzej (Muzej Naval) s mnoštvom vrijednih eksponata. Tu se mogu pronaći ostaci nautičke opreme, sidra, kompasi, stare pomorske mape… Prema riječima Miguela, kustosa Muzeja, za vrijeme maurskog perioda uloga kule bila je odbrambena, da spriječi moguće neprijateljske napade iz korita rijeke. Još dodaje da se nasuprot ove kule, nekada nalazila još jedna. Bile su povezane lancima, te na taj način spriječavale eventualne prolaske neprijateljskih brodova u središte grada.

Kraljevska palata Real Alcázar, nekad Al-Muwarak

Nastavljamo u pravcu zidina koje danas pripadaju Kraljevskoj palati (Real Alcázar). Jedna je od najreprezentativnijih i najmonumentalnijih palata u Evropi i svijetu. Na ulazu u Alkazar pridružio nam se Serhio, lokalni vodič, koji će nas provesti kroz odaje iz kojih su vladale brojne dinastije i vladari. Prema riječima Serhija, izvorno je sagrađena u maurskom stilu, pod nazivom Al-Muwarak. U drugoj polovini 11. stoljeća maurski kralj Abad III (Muhammad Ibn Abbad Al Mutamid) dodatno je proširio palatu. Abad III je pored vladavine bio  i cijenjeni pjesnik. Nakon kršćanskog osvajanja došlo do nadogradnje nekih njenih dijelova u duhu baroka i renesanse. I danas su vidljivi izvorni tragovi uljepšavanja palate u stilu „Mudejar“, koji se razvio pod kršćanskog vladavinom, inspirisan arapskim stilom.

Došli smo do dijela Alkazara poznatog po nazivu Patio del Yeso, koji je sagrađen još u vremenu dok su Seviljom vladali Almohadi (berberska dinastija). Pravougaona terasa sa bazenom na sredini, lijep je i rijedak primjer maurske arhitekture, koja je sačuvana u izvornom obliku. Ovaj način gradnje pojavljuje se dva stoljeća poslije u Granadi (Alhambra), koju je gradila Nasrid dinastija (posljednja muslimanka dinastija u Španiji).

Nakon kršćanskog osvajanja Sevilje, Pedro I od Kastilje (1334-1369)  koristio ga je kao privatnu rezidenciju, sve do izgradnje nove palate u „mudejar“ stilu. Interesantno je spomenuti da gornji nivo Alkazara još uvijek koristi kraljevska porodica, koji je njihova zvanična rezidencija.

Kastiljski vladari inspirisani maurskom arhitekturom i umjetnošću prestaju kopirati evropski stil gradnje. Tada se počinje razvijati stil ukrašavanja “mudejar”, koji je prvobitno prihvaćen u Toledu, kao prilagodba ornamentalnih motiva zapadnjačkoj arhitekturi.

Za kraj smo obišli Banju Marije od Padilje (šp. Los Baños de Doña María de Padilla). Izvorno su je izgradili Almohadi krajem 12. stoljeća. Smatra se da joj današnji naziv potiče od Marije, ljubavnice kralja Pedra I od Kastilje. Danas je omiljeno je mjesto za brojne fotografe. Dok prirodono svjetlo lagano prodire kroz galeriju, simetrija gotičkih svodova reflektuje se u vodi, što zaista stvara jedan nezaboravan prizor. Od materijala je korišten kamen, koji zajedno sa strukturom ventilacije omogućava da temparatura u toplim ljetnima danima padne i do 10 stepeni. Za vrijeme maurske vladavine zbog niske temparature, korištena je i za čuvanje hrane.

Jevrejska četvrt

Večernju šetnju Seviljom počinjemo obilaskom Jevrejske četvrti. Čine je uske ulice, sa manjim trgovima, balkonima bogatim cvijećem, suvenirnice i brojni restorani, koji nude bogate tapase, koji su postali dio španske tradicije. Prema riječima Serhija, tapasi su nastali kao ideja Alfonsa X, kako vino koje je služio ne bi prebrzo omamilo njegove goste. Nekada su se bespatno služili uz piće, a danas se mogu naručiti po cijeni koja se u prosjeku kreće oko 3 eura. Od lokalnih specijaliteta najpopulariji su flamenko jaja sa umakom od rajčice i bikov rep.

Drugi dan obilaska Sevilje počinjemo iz nekadašnje Fabrike duhana, danas Univerziteta u Sevilji. Upravo ovdje se odigrao prvi čin čuvene francuske opere Karmen, autora Žorža Bizea.  Prilikom pauze, djevojke su izlazile iz fabrike i zabavljale vojnike iz susjedne kasarne. Među radnicama je zanosna Karmen, koja počinje da izvodi pjesmu „Habanera“…

Nekadašnja džamija, danas katedrala

U neposrednoj blizini je i nekadašnja džamija, današnja katedrala, koja je od Alcazara odvojena Lavljima vratima. Uz Alcazar (Al-Muwarak utvrdu) drugi almohadski halifa Ebu-Jakub Jusuf (1135–1184) izgradio je džamiju (1198). Nakon što je Sevillu osvojio Ferdinand III Kastiljski, džamija je pretvorena u crkvu. Mnogobrojni dijelovi katedrale potiču od maurske džamije koju su 1198. godine izgradili Almohadi. Treba, prije svega, spomenuti dvorište s fontanom (šp. Patio de los Naranjos), koje je u maurskom periodu korišteno kao abdesthana. Iz tog perioda najbolje je sačuvana Hiralda (šp. Giralda), bivša munara džamije. Izgrađena je 1198. godine po uzoru na munaru džamije Kutubija u Marakešu (Maroko). Gradnju je započeo arhitekta Ahmed ben Baso, a završio astronom i matematičar Ebu Muhammed Džanir ibn Eflah. Danas je munara preuređena u zvonik katedrale, ali je i dalje zadržala karakteristike slavne maurske arhitekture. Projektovana je na taj način da omogući mujezinu da se sa konjem popne na vrh minareta. Pored džamije u Sevilli, halifa Ebu-Jakub Jusuf izgradio je još Kutubija džamiju u Marakešu (Maroko) i Hasanovu munaru u Rabattu (Maroko).

Danas je to po velilčini treća katedrala na svijetu, a krase je najstarije orgulje, slike Bartolomea Murilja, te najveći oltar na svijetu, u kojeg su ugrađene dvije tone zlata. U crkvi se nalaze posmrtni ostaci poznatog istaživača Kristofera Kolumba, čiji grob na ramenima nose četiri kralja.

Večernji izlazak u Sevilji smo odlučili da provedemo uz flamenko, koji je kombinacija španskog folklora sa zvukovima sjerne Afrike i Indije. Nekoć je radnička klasa pjevanjem prikazivala svoj težak život i svakodnevnu borbu. Ponude uglavnom uključuju ples, uz večeru i piće. Ako poželite možete za uspomenu kupiti haljinu za flamenko u jednoj od uličnih radnji.

Izvor: Al Jazeera