Ovu poruku je osmislio direktor BH Filmskog festivala u New Yorku Damir Pozderac prije nekoliko godina i publika je oduševljeno prihvatila ponudu.
Onda organizatori, iz godine u godine, koriste isti recept za promociju bosanske kulture, kinematografije i duha sa druge strane Atlantika.
“Budi Bosanac za vikend, opet”. Ta poruka pronalazi put do svih onih koji žive, rade ovdje, školuju djecu i imaju kuće, a opet negdje u sebi čuvaju sjećanja na život prije Amerike, na život u domovini.
Jednom godišnje bosanski Amerikanci su onom dijelu identiteta koji otkriva korijene, porijeklo, porodicu odlučili dati prioritet kroz energiju i vrijeme uloženo u organizaciju i posjetu BH Filmskog festivala.
Pričanje priče kroz film
“Univerzalni način pričanja priče kroz film omogućio nam je da se osjećamo Bosancima u New Yorku. Ipak, obećali smo publici da narednog vikenda mogu biti sve što požele. Samo ovaj vikend okupimo se oko ideje da smo Bosanci”, poručio je publici Damir Pozderac prilikom predstavljanja festivalskih sadržaja tokom četiri dana.
Prva festivalska noć pripala je Aleksandri Odić, mladoj redateljki iz Njemačke, te Amiru Karagiću, koji je, bez ikakvog formalnog filmskog obrazovanja i iskustva, u Holandiji snimio univerzalnu priču o problematičnom odnosu oca i sina začinjenom partijom šaha.
Aleksandra je željela snimati u Derventi, odakle je otišla tokom rata u Bosni i Hercegovini, pa je izazov, kaže, bio obezbijediti sve dozvole, dovesti opremu i ekipu iz Njemačke i, uz smijeh dodaje, svima platiti burek.
Snimanje filma Kineski zid odgođeno je zbog velikih poplava 2014. godine, pa je sam proces trajao skoro godinu duže nego što je autorka zamišljala. Ona ovim filmom propituje tradicionalne granice koje društvo nameće i pojedince, poput tetke Ljilje u filmu, koji odluče živjeti po svom.
Gromoglasan aplauz publike u SVA teatru na Manhattanu dobio je i Amir Karagić, koji u biografiji nema ni dana na nekoj umjetničkoj akademiji. Kaže da radi kao biznis konsultant u Amsterdamu, ali najljepši hobi je pronašao u snimanju i montiranju. Amir je u 13 minuta spakovao priču o neriješenim porodičnim odnosima, gdje se prepliću muška dominacija sa tradicionalnom ulogom oca te borba mlađe generacije da izabere svoj put i da, iako lijeni, pokrenu se ka nekom cilju.
Pobjednik u odnosu oca i sina slikovito se prikazuje partijom šaha u tri čina.
“Film je, u suštini, istraživanje jednog unutrašnjeg sukoba između razmišljanja o tome šta mislite da se od vas očekuje da radite i šta trebate da radite da budete iskreni sa samim sobom. Taj sukob je prikazan kroz genaracijsku bitku između rizicima nesklonog oca i njegovog nadarenog, ali isto tako i lijenog sina. Ova tema je prevladala većinu mog odrastanja i, tek nakon što sam to shvatio, mogao sam da se uzdignem na viši nivo shvatanja i razumijevanja života”, objašnjava Karagić.
Film za svoju dušu
Ovo je Amirov prvi film koji je radio za svoju dušu, kako on kaže, iz hobija. Priznaje da mnogo o filmu ne zna, ali zato o šahu može da posavjetuje.
Pitam ga kako gleda na odnose i život u Bosni i Hercegovini, odakle je, kao i veći dio publike u New Yorku, kao dijete otišao.
“Napustio sam Bosnu prije više od 25 godina i ne bih želio da sugerišem da ja imam rješenje za jednu veoma kompleksnu političku situaciju. Ali, u kontekstu šaha, situacija mi djeluje kao da se partija nalazi u stanju remija, gdje su protivnici u klinču, ponavljaju nepotrebne poteze, nadajući se da će umoriti ‘protivnika’ sa kojim bi trebali sarađivati, i niko ne može da dođe do pobjede. Tada je jedini korektni potez da se promijene igrači, dođe kraj šahovske ploče, izbrišu se sve predrasude i inat između protivnika i počne nova partija”, kaže Karagić.
O onome šta je naše naslijeđe na kojima bi Bosna i Hercegovina trebalo da gradi tu svoju budućnost govore filmovi koji su na programu u narednim danima BHFF-a, inspirisani životom ratnih veterana, poput Muškarci ne plaču Alena Drljevića i djecom izbjeglicama iz Sirije u filmu Nikad ne napuštaj me Aide Begić.
Izvor: Al Jazeera